αμηχανία

Παρήγγειλα ένα κρύο καπουτσίνο και κάθισα σε ένα τραπεζάκι κοντά στο παράθυρο. Δεν μου αρέσει να κάθομαι μόνη μου, όταν ήμουν μικρή μου προκαλούσε μεγάλη θλίψη να βλέπω ανθρώπους να τρώνε μόνοι τους σε ταβέρνες ή εστιατόρια. Το υπόλοιπο μαγαζί είναι γεμάτο με παρέες. ούτε καν ζευγάρια, παρέες. Μόνο δύο τραπέζια πιο δεξιά κάθεται μία κοπέλα μόνη της και διαβάζει ένα μικρό βιβλιαράκι με λευκό εξώφυλλο.

Μου αρέσει πολύ ο καπουτσίνο σαν εικόνα, ειδικά ο κρύος, που σερβίρεται σε διαφανές ποτήρι. Τα αρχικά διαχωρισμένα συατατικά του, η ανάμειξή τους σιγά-σιγά, διαφορετικές υφές, διαφορετικές πυκνότητες.

Η κοπέλα απέναντί μου έχει απλώσει τα πράγματά της στο τραπεζάκι, δύο σακούλες στη καρέκλα δεξιά της και το παλτό της στην αριστερή. Μοιάζει άνετη, αναρωτιέμαι αν έχει σκεφτεί και εκείνη ποτέ ότι δεν της αρέσει να βλέπει ανθρώπους να τρώνε μόνοι τους. Μετά από λίγο βγάζει ένα σημειωματάριο και σημειώνει κάτι. Προσπαθώ να φανταστώ τι μπορεί να είναι. Δύο παιδιά από την παρέα που κάθεται ανάμεσά μας αγκαλιάζονται και φιλιούνται, παράγεται ένας ήχος-απόδειξη ισχυρού πάθους- που την αποσπά, τους κοιτάζει για λίγο μετά κοκκινίζει, μοιάζει να θυμώνει για λίγο με τον εαυτό της και επιστρέφει στο βιβλιαράκι.

Το κινητό μου, με ενοχλεί πολύ όταν δυσκολεύουμαι να το βρω μέσα στη τσάντα. Κάθε φορά σκέφτομαι ότι θα αρχίσω να το βάζω σε μία θήκη για να το βρίσκω κατευθείαν ή ότι θα το έχω διαρκώς στο αθόρυβο. Έλα, σόρρυ, δεν έβρισκα το κινητό. Μία κοπέλα από παραδίπλα γυρίζει και με κοιτάζει, αναρωτιέμαι αν μίλησα πολύ δυνατά, ή αν ξαφνιάστηκε από τη φωνή μου. Να μιλάω πιο σιγά άλλη φορά.

Κλείνω το κινητό μετά από λίγο, έχει μπει εν τω μεταξύ στο μαγαζί ένας ζητιάνος, πλησιάζει την κοπελίτσα που κάθεται μόνη της, εύκολος στόχος. Εκείνη έχει συγκεντρώσει τα πράγματά της σε μία καρέκλα και προσποιείται ότι αδιαφορεί για την παρουσία του άνδρα δίπλα της, μάλλον ανεπιτυχώς. Πρέπει να φύγω για να είμαι σε 15 λεπτά στο Κολωνάκι.