http://contrefactuelle.blogspot.com/

καλοκαιρι στην πόλη

Πέμπτη πρωί, περπατάω βιαστικά και πού και πού αναρωτιέμαι γιατί. Μετά συνεχίζω να χαζεύω τις βιτρίνες και να συμπληρώνω τη λίστα στο μυαλό μου με τα πράγματα που πρέπει να αγοράσω πριν ξεκινήσει οριστικά το καλοκαίρι. αντιηλιακό προσώπου, σακίδιο.. μάλιστα, πατάω δυνατά κάθε βήμα και νιώθω την ένταση μέχρι τα γόνατά μου. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί. ..λαστιχάκια για τα μαλλιά, ένα μαρκαδοράκι μαύρο..

έχω τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά μου και ακούω στην επανάληψη ένα τραγούδι. Είναι τουλάχιστον τρεις μέρες τώρα που το ακούω, όσο είμαι έξω με το mp3 στην επανάληψη και όταν γυρίζω σπίτι, ανοίγω το λάπτοπ και το αφήνω μόνο του στη λίστα να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Είναι από αυτά τα τραγούδια που αν και οι στίχοι τους είναι μάλλον χαρούμενοι, το σύνολο σου προκαλεί μελαγχολία. μελαχολία. νομίζω ότι έχω ανάγκη να είμαι μελαγχολική καμιά φορά. Είναι αντίδραση του οργανισμού μου, δεν το καταλαβαίνω, δεν το ελέγχω. Απλά συμβαίνει. Η Δέσποινα αναρωτιέται γιατί όταν περνάει πολύ καλά, την πιάνει μία μελαγχολία. Αυτό παθαίνω κι εγώ. μμ.. μελαγχολία

σπούτνικ-2

σπούτνικ ήταν το όνομα του πρώτου δορυφόρου που έστειλε η σοβιετική ένωση στο διάστημα. ο δεύτερος σπούτνικ μετέφερε το πρώτο γήινο ον που ταξίδεψε στο διάστημα. αυτή τη σκυλίτσα.
σπούτνικ όπως δορυφόρος. παρατηρώ ανθρώπους που κυκλοφορούν γύρω μου, προσπαθώ να σκεφτώ εκείνους σαν δορυφόρους δικούς μου και εμένα σαν δορυφόρους-τους.

μία κοπέλα σήμερα, στο διπλανό τραπέζι, προσπαθούσε να περιγράψει σε ένα φίλο της την απογοήτευσή της και κάποια στιγμή είπε my heart became a backyard. αναρωτήθηκα αν είναι στίχος απο τραγούδι ή φράση από σπουδαία ταινία.

μετά προσπάθησα να σκεφτώ την δική μου heart ως backyard

σπούτνικ-1

Ξύπνησα νωρίς. Τις τελευταίες μέρες δεν κοιμάμαι καθόλου καλά. Με παίρνει ο ύπνος στον καναπέ, ξυπνάω ξαφνικά, κάποια απροσδιόριστη χρονικά στιγμή και πηγαίνω μέχρι το κρεβάτι για να κοιμηθώ μία ή δύο ακόμη ώρες. Σηκώθηκα αμέσως, μάλλον νευρική και πάτησα το κουμπί που ανοίγει τον υπολογιστή μου. Κάποια στιγμή είχα διαβάσει ότι η ακτινοβολία της οθόνης προκαλεί νευρικότητα. Μπορεί αυτό να φταίει. Κάθομαι μπροστά στην οθόνη, προσπαθώ λίγο να συγκεντρωθώ για να δω από πού θα ξεκινήσω όσα έχω να κάνω σήμερα. Να φτιάξω καφέ; Έχω αρχίσει να πίνω και φραπέ τελευταία. Μασουλάω τα κεράσια που έμειναν στο μπωλ από χθες το απόγευμα. Είναι ζεστά και λίγο σκληρά. Δεν το ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα αλλά εξακολουθώ να μασουλάω. Δε μπορεί, θα τελειώσουν.

Ψάχνω να βρω ένα μυθιστόρημα για να ξεκινήσω να διαβάζω. Ίσως ξεκινήσω αυτό που μου άφησε η Ιωάννα, λέει της άρεσε πολύ. Το παίρνω στα χέρια μου και το ξεφυλλίζω. Όταν μου δανείζει κάποιος ένα βιβλίο, ασυναίσθητα νομίζω, διατρέχω τις σελίδες του για να βρω σημάδια, ένα ξεχασμένο σελιδοδείκτη, οτιδήποτε. Εγώ πάντα αφήνω σημάδια στα βιβλία μου. Καμιά φορά μάλιστα, πριν τα δανείσω, τα ξεφυλλίζω για να δω μηπως το έχω παρακάνει και το βιβλίο είναι σαν ημερολόγιο.

Σκέφτομαι συνέχεια το καλοκαίρι. Σκέφτομαι διακοπές, νησιά, ταξίδια με καράβι. Είναι το αγαπημένο μου τα ταξίδια με το καράβι. Θα πάρω τη Δανάη και θα πάμε στις κυκλάδες φέτος, μιλήσαμε προχθές και ενθουσιάστηκε με την ιδέα.

Τελείωσαν τα κεράσια. Επιτέλους.

ανούσιοι συναισθηματισμοί

ο αδερφός μου, όταν ήταν πολύ μικρός δεν ήθελε να μιλάει πολύ γιατί θεωρούσε ότι ο αριθμός των λέξεων που μπορεί να πει κάποιος άνθρωπος στη ζωή του είναι πεπερασμένος. Δεν μιλούσε πολύ λοιπόν για να μην έρθει εκείνη η μέρα που δε θα μπορεί να μιλήσει γιατί δε θα δικαιούται άλλες λέξεις.

Διάβαζα τις προάλλες αυτή τη θεωρία πως αφήνουμε ένα κομμάτι από την ενέργειά μας σε κάθε χώρο, σε κάθε άνθρωπο με τον οποίο μοιραζόμαστε το χρόνο μας, σε κάθε άνθρωπο που προσπαθούμε να κερδίσουμε ή να κρατήσουμε. Και μετά με έπιασε μία ανησυχία, ότι μπορεί μια μέρα να μην έχω άλλη ενέργεια. Μπορεί να έρθει μία μέρα που θα βρεθώ σε ένα μέρος, που θα συναντήσω έναν άνθρωπο και δε θα έχω άλλη ενέργεια να διαθέσω. Αφήνοντας μικρά κομματάκια δεξιά και αριστερά, μπορει τελικά να μην μείνει τίποτα.

Δε μπορώ ακόμη όμως να αποφασίσω αν είναι καλύτερο να κάνω οικονομία ή αν είναι καλύτερο να εξακολουθήσω να διαθέτω την ενέργειά μου εδώ κι εκεί, ακόμη κι αν μια μέρα, όντως, δεν μου μείνει άλλη πια.

η-συνηθεια

Η συνηθεια, σαν τακτική προσαρμογής, είναι κάτι περισσότερο από μία αναγωγή του παρόντος στο παρελθόν. Στη συνήθεια ως ρυθμικότητα, υπάρχουν επινοήσεις τόσο στην αναγνώριση όσο και στην παραγωγή του ρυθμού. Η συνήθεια είναι έκθεση στις τελέσεις της, πεδίο τέλεσης του ιδιου με το έτερο. τι από το ρυθμό είναι καινούριο; τι στο ρυθμό διαφοροποιείται; πώς αλλάζει ο ρυθμός παρότι τα μέτρα μένουν ίδια;

hüzün

από τότε που ήμουν μικρή και πήγαινα σχολείο, θυμάμαι δασκάλους να μου λένε ότι τα ελληνικά είναι από τις πιο πλούσιες γλώσσες στον κόσμο, όλες οι υπόλοιπες έχουν δανειστεί λέξεις και ρίζες για να σχηματιστούν.

για πρώτη φορά, ανακάλυψα μία ξένη λέξη χωρίς ελληνική μετάφραση στη γαλλία, πριν περίπου ένα εξάμηνο. Charette: έχει τη ρίζα της στον μεσαίωνα και περιγράφει την εντατική εργασία των καλλιτεχνών, λίγο πριν την παράδοση του έργου τους, μέσα στο κάρο που τους οδηγούσε στην κατοικία του ευγενή χρηματοδότη τους. Ενδιαφέρουσα λέξη, ενδιαφέρουσα και η απουσία οποιουδήποτε παρόμοιου ελληνικού όρου αλλά ως εκεί.

Η ανατροπή της κοσμοαντίληψής μου συνεχίστηκε όμως, δεν έμεινε στη charette. διαβάζοντας τις τελευταίες συνεντεύξεις του αγαπημένου μου συγγραφέα ανακάλυψα μία ακόμη λέξη που δεν δύναμαι να μεταφράσω στα ελληνικά.

hüzün

αναζητώντας ορισμούς αυτής της λέξης, που σύμφωνα με τον ορχάν παμούκ είναι ακριβώς η λέξη που περιγράφει την ατμόσφαιρα της Ιστανμπούλ, κατέληξα στο ότι πρόκειται για ένα αίσθημα μελαγχολίας που προκύπτει από την απώλεια καταλήγει όμως σε μία αισιόδοξη θεώρηση των πραγμάτων. Επίσης, διάβασα κάπου ότι hüzün δεν είναι ένα συναίσθημα ατομικό αλλά συλλογικό, γεμίζει δρόμους. Προσπαθώ να σκεφτώ λέξεις ελληνικές που να αποδίδουν αυτό το νόημα, μετά προσπαθώ να σκεφτώ ελληνικές πόλεις που να μπορεί να έχουν αυτό το στοιχείο στην ατμόσφαιρά τους.

επόμενη στάση, κωνσταντινούπολη

αγάπη όπως..?

Όταν πηγαίναμε δημοτικό, στο δρόμο της επιστροφής, παίζαμε με τις φίλες μου ένα παιχνίδι: λέγαμε ότι αν ένα από τα δέκα αμέσως επόμενα αυτοκίνητα που θα περάσουν έχει στην πινακίδα του δύο πεντάρια για παράδειγμα, τότε ο αγαπημένος μας μάς σκεφτόταν. Το 5 ήταν το δικό μου νούμερο, η Εύη νομίζω έπαιζε με το 6. Από τότε είδα πολλές γλυκές ταινίες όπου ο πρωταγωνιστής μετρούσε κόκκινα αυτοκίνητα για να δει αν τον σκέφτεται η καλή του και άλλες που μία κοπελίτσα περίμενε να δει αν θα στρίψει κυρία με σκυλάκι στη γωνία για να δει αν η σχέση της έχει μέλλον. Αλλιώς τι;

Είναι δύσκολο πράγμα να αγαπάς κάποιον, να ξέρεις ότι τον αγαπάς και να αποφασίζεις να κάνεις την υπέρβαση, να πεις ότι δε θα στέκεσαι σε κάθε λάθος του, ότι θα δικαιολογείς κάθε παράλειψή του.

Μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να σε αγαπάει όσο τον αγαπάς; Ή μπορείς να του θυμώσεις όταν πια συνειδητοποιείς ότι το πρώτο σου αίτημα είναι αδύνατο; Και αν του θυμώσεις, μετράει; αλλάζει κάτι τελικά;

Συζητούσαμε τις προάλλες για σχέσεις εξάρτησης, για εκείνες τις φορές που κάποιος έχει ανάγκη κάποιον άλλον και ο άλλος το ξέρει. Ανεξάρτητα από το αν χρησιμοποιεί τη γνώση του αυτή ή όχι, το ότι το ξέρει, δεν αρκεί για να φθείρει τη σχέση;