ανούσιοι συναισθηματισμοί

ο αδερφός μου, όταν ήταν πολύ μικρός δεν ήθελε να μιλάει πολύ γιατί θεωρούσε ότι ο αριθμός των λέξεων που μπορεί να πει κάποιος άνθρωπος στη ζωή του είναι πεπερασμένος. Δεν μιλούσε πολύ λοιπόν για να μην έρθει εκείνη η μέρα που δε θα μπορεί να μιλήσει γιατί δε θα δικαιούται άλλες λέξεις.

Διάβαζα τις προάλλες αυτή τη θεωρία πως αφήνουμε ένα κομμάτι από την ενέργειά μας σε κάθε χώρο, σε κάθε άνθρωπο με τον οποίο μοιραζόμαστε το χρόνο μας, σε κάθε άνθρωπο που προσπαθούμε να κερδίσουμε ή να κρατήσουμε. Και μετά με έπιασε μία ανησυχία, ότι μπορεί μια μέρα να μην έχω άλλη ενέργεια. Μπορεί να έρθει μία μέρα που θα βρεθώ σε ένα μέρος, που θα συναντήσω έναν άνθρωπο και δε θα έχω άλλη ενέργεια να διαθέσω. Αφήνοντας μικρά κομματάκια δεξιά και αριστερά, μπορει τελικά να μην μείνει τίποτα.

Δε μπορώ ακόμη όμως να αποφασίσω αν είναι καλύτερο να κάνω οικονομία ή αν είναι καλύτερο να εξακολουθήσω να διαθέτω την ενέργειά μου εδώ κι εκεί, ακόμη κι αν μια μέρα, όντως, δεν μου μείνει άλλη πια.