αγάπη όπως..?

Όταν πηγαίναμε δημοτικό, στο δρόμο της επιστροφής, παίζαμε με τις φίλες μου ένα παιχνίδι: λέγαμε ότι αν ένα από τα δέκα αμέσως επόμενα αυτοκίνητα που θα περάσουν έχει στην πινακίδα του δύο πεντάρια για παράδειγμα, τότε ο αγαπημένος μας μάς σκεφτόταν. Το 5 ήταν το δικό μου νούμερο, η Εύη νομίζω έπαιζε με το 6. Από τότε είδα πολλές γλυκές ταινίες όπου ο πρωταγωνιστής μετρούσε κόκκινα αυτοκίνητα για να δει αν τον σκέφτεται η καλή του και άλλες που μία κοπελίτσα περίμενε να δει αν θα στρίψει κυρία με σκυλάκι στη γωνία για να δει αν η σχέση της έχει μέλλον. Αλλιώς τι;

Είναι δύσκολο πράγμα να αγαπάς κάποιον, να ξέρεις ότι τον αγαπάς και να αποφασίζεις να κάνεις την υπέρβαση, να πεις ότι δε θα στέκεσαι σε κάθε λάθος του, ότι θα δικαιολογείς κάθε παράλειψή του.

Μπορείς να ζητήσεις από κάποιον να σε αγαπάει όσο τον αγαπάς; Ή μπορείς να του θυμώσεις όταν πια συνειδητοποιείς ότι το πρώτο σου αίτημα είναι αδύνατο; Και αν του θυμώσεις, μετράει; αλλάζει κάτι τελικά;

Συζητούσαμε τις προάλλες για σχέσεις εξάρτησης, για εκείνες τις φορές που κάποιος έχει ανάγκη κάποιον άλλον και ο άλλος το ξέρει. Ανεξάρτητα από το αν χρησιμοποιεί τη γνώση του αυτή ή όχι, το ότι το ξέρει, δεν αρκεί για να φθείρει τη σχέση;