Πέμπτη πρωί, περπατάω βιαστικά και πού και πού αναρωτιέμαι γιατί. Μετά συνεχίζω να χαζεύω τις βιτρίνες και να συμπληρώνω τη λίστα στο μυαλό μου με τα πράγματα που πρέπει να αγοράσω πριν ξεκινήσει οριστικά το καλοκαίρι. αντιηλιακό προσώπου, σακίδιο.. μάλιστα, πατάω δυνατά κάθε βήμα και νιώθω την ένταση μέχρι τα γόνατά μου. Εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω γιατί. ..λαστιχάκια για τα μαλλιά, ένα μαρκαδοράκι μαύρο..

έχω τα ακουστικά του mp3 στα αυτιά μου και ακούω στην επανάληψη ένα τραγούδι. Είναι τουλάχιστον τρεις μέρες τώρα που το ακούω, όσο είμαι έξω με το mp3 στην επανάληψη και όταν γυρίζω σπίτι, ανοίγω το λάπτοπ και το αφήνω μόνο του στη λίστα να επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά. Είναι από αυτά τα τραγούδια που αν και οι στίχοι τους είναι μάλλον χαρούμενοι, το σύνολο σου προκαλεί μελαγχολία. μελαχολία. νομίζω ότι έχω ανάγκη να είμαι μελαγχολική καμιά φορά. Είναι αντίδραση του οργανισμού μου, δεν το καταλαβαίνω, δεν το ελέγχω. Απλά συμβαίνει. Η Δέσποινα αναρωτιέται γιατί όταν περνάει πολύ καλά, την πιάνει μία μελαγχολία. Αυτό παθαίνω κι εγώ. μμ.. μελαγχολία